Fotoverslag: Making Connections Through Arts and Culture Istanboel

Eind juni 2019 was Marlous Willemsen in Istanboel voor de Making Connections Through Arts and Culture conferentie georganiseerd door IKSV. Ze was commentator bij het panel over ‘Collective Memory and its Local Impacts’. Bekijk haar bijdrage hier terug.

Op het immense, nieuwe vliegveld van Istanbul stapte ik in de taxi. Per vertaalapp vroeg de chauffeur hoe ik heette. In plaats van me voor te stellen, liet ik via mijn eigen Iphone weten waar ik heen wilde. Het adres had ik op Schiphol gegoogled en gefotografeerd. Want Turkije ligt nog steeds buiten de EU. De chauffeur waarschuwde voor “trafik”. Ik was er al bang voor. Maar wonder boven wonder wist Hakan in de totaal verstopte stad steeds die weg in te slaan, die niet doodliep op vastgelopen verkeer. Onderweg verzekerde hij zich ervan dat ik zijn prestatie op waarde wist te schatten.

Waar scheurden we heen? Naar de oever van de Bosporus. Daar brachten het Nederlands consulaat, de ambassade en de IKSV Istanbul de gasten onder van de netwerkconferentie die cultuurmakers uit 19 kleinere steden met elkaar in contact bracht. Hoewel, kleiner? Veel collega’s kwamen uit Turkse steden stukken groter dan Amsterdam – laat staan Zuidoost. Wat we in Zuidoost wel herkennen is het engagement waarmee we cultuur maken die het waard is om daarbuiten te worden gezien en aangehaakt.

Bijzonder vond ik de kennismaking – mede mogelijk dankzij vlekkeloze simultaanvertaling – met de mensen en projecten van 13m2 in Mardin, het Vakifliköy museum in Hatay, Mutfak / Mathbakh in Gaziantep en Kültürhane in Mersin. Plaatsen in het Zuidoosten, waar de toestroom van Syrische vluchtelingen toevoegt aan de reeds grote demografische diversiteit. En waar ook de actuele politieke ontwikkelingen in Turkije cultureel geadresseerd worden. De Bosporus leek in deze contexten des te rustgevender. Iedere dag gingen we per boot van het hotel naar de conferentielocatie – een koele snelweg met een geweldig uitzicht.

Of ik ook weer terug moest, had Hakan gevraagd op de avond van onze kennismaking. Helaas wel. Ik wilde het liefst voortaan alle dagen met de boot over de Bosporus naar mijn werk.